Steven Vandervelpen, geboren en getogen in Limburg, voelt zich duidelijk in zijn sas op eigen grondgebied.  

Doordat vader en grootvader hem van jongs af aan fantastische verhalen vertelden uit hunnen tijd, raakte Vandervelpen gepassioneerd door nostalgie en het verleden. Deze twee elementen zijn de bouwstenen van zijn werk.

​

Steven richt zich vooral op installaties, met een belangrijke focus op het verleden. Hij wil echter niet een voorgekauwd verhaal brengen met zijn kunst, wel wil hij een bepaalde sfeer creëren, een wereld van vroegere tijden tonen. Daarbij hoort ook de kitscherige rijkdom die uitgaat van de spullen en prullen die hij verzamelt en tentoonstelt. “Het is kitsch dat moet getuigen van een hoge standaard, van rijkdom.” Die weelderige façade heeft voor Steven een aantrekkingskracht.

Verder wil Steven ook logische connecties leggen in zijn werk door compositorisch te werk te gaan en kijken hoe hij verschillende dingen bij elkaar en naast elkaar kan zetten, pas dan komt er iets interessants uit.

 

Een gemeenschappelijke noemer in al zijn werk, naast nostalgie, is destructie. Het gaat Steven niet meer zozeer om proper schilderen of nette foto’s maken. Foto’s scheuren, collages maken. Ik heb geleerd dat het beeld op zichzelf niet heilig is, wel het uiteen trekken of bij elkaar plaatsen van beelden.

Laten we wel even duidelijk zijn dat Steven de foto’s van zijn grootouders niet uit elkaar scheurt. “Die scan ik eerst voor ik ze deconstrueer. Die moet ik heilig bewaren (lacht)!”